Sotnia Hryhorija Perehijniaka "Dowbeszki-Korobki", uzbrojona w noże i siekiery, dopuściła się mordu na Polakach ze szczególnym okrucieństwem. Ocalało jedynie kilkanaście osób, głównie dzieci.

Zbrodnia w Parośli jest uważana za początek rzezi wołyńskiej. Według szacunków historyków w latach 1943-1945 na Wołyniu i w Galicji Wschodniej zginęło około 100 tysięcy obywateli II Rzeczpospolitej. Po stronie ukraińskiej liczba ofiar wynosi od 10 000 do 20 000. Są to osoby, które zginęły z rąk Polaków w akcjach odwetowych i samoobrony, a także zostały zamordowane przez Ukraińców za udzielenie pomocy Polakom.

Rzeź wołyńska była antypolską czystką etniczną. Dowodzą tego dokumenty sprawców, czyli Organizacji Ukraińskich Nacjonalistów - frakcji Stepana Bandery (OUN-B) oraz jej zbrojnego ramienia - Ukraińskiej Powstańczej Armii. Planową eksterminację ludności polskiej nazywali oni "akcją antypolską".

Trudno dziś określić dokładną liczbę osób zamordowanych podczas rzezi wołyńskiej. Jednym z powodów jest fakt, że niektóre miejscowości zostały zrównane z ziemią, a wszyscy ich mieszkańcy zginęli. Szacuje się, że straty polskie wyniosły na Wołyniu 60 tysięcy osób i w Galicji Wschodniej - 40 000.

Instytut Pamięci Narodowej kwalifikuje zbrodnię wołyńską jako ludobójstwo, powołując się na artykuł 118. polskiego Kodeksu karnego.

Istnienie na Wołyniu antypolskich grup, w skład których wchodzili Ukraińcy, odnotowywano już w 1939 roku. Ich akcje przeciwko Polakom stopniowo zaczęły się nasilać po ataku ZSRR na Polskę 17 września 1939 roku, pod wpływem propagandy sowieckiej.

Jesienią 1942 roku utworzono UPA - formację zbrojną Organizacji Ukraińskich Nacjonalistów, walczącą o niepodległe państwo ukraińskie. Już w pierwszych miesiącach jej istnienia zamieszkujący na Wołyniu Polacy spotykali się z coraz częstszymi atakami ze strony ukraińskiej. Koncentracja działań antypolskich nastąpiła latem 1943 roku.

Masowe akcje nacjonalistów ukraińskich na polskie wsie i małe osady spowodowały, że na początku 1944 roku Polacy na Wołyniu zamieszkiwali już jedynie miasta. Przebywali także wokół ośrodków samoobrony, które we współpracy z oddziałami Armii Krajowej, między innymi 27. Wołyńską Dywizją Piechoty AK, organizowały akcje obronne i odwetowe przeciw UPA.

W wyniku działań ukraińskich nacjonalistów z około 2500 miejscowości w województwie wołyńskim, w których mieszkali Polacy, przestało istnieć około 1500. Zagrożenie śmiercią z rąk ukraińskich partyzantów spowodowało ucieczkę na teren centralnej Polski co najmniej 485 tysięcy ludzi. W tej liczbie było około 125 000 Polaków z Wołynia, 300 tys. z Galicji Wschodniej i 60 tysięcy osób z Chełmszczyzny. Należy dodać, że wiosną 1944 roku blisko 20 tysięcy Ukraińców z Chełmszczyzny porzuciło swoje domy z obawy przed polskim podziemiem.